Trappistentest: Chimay

Na een teleurstellende trappist weer met goede hoop naar de volgende. Chimay en nog wel de blauwe. Een mooi donker bier met een stevig alcoholpercentage, 9%. Niet eentje om zo maar achterover te slaan.

Bij het inschenken ruik je enorm veel fruit, mout en gist. Dat fruit proef je duidelijk in de eerste slok. Een mooie volle smaak met stevig wat alcohol. De hoppigheid komt niet echt op de voorgrond maar is wel merkbaar. Bij Bestetotnutoe vinden we dit een lekker bier, sterker nog we vinden dit een erg lekker bier.

Dus wij op naar de slijterij. Naar het schap met de zware trappisten, waar we zo graag staan te neuzen. Daar staan de prachtige Chimays, waaronder die mooie Chimay blauw. En vlak daarnaast de Rochefort 10. En dat is nu net het probleem van Chimay.

Wij vinden Chimay blauw lekker. Maar hij doet ons zo denken aan de Rochefort 10. De Rochefort 10 die zoveel lekkerder is dan de Chimay blauw. Uitgesprokener, krachtiger. Bij elke slok Chimay wil je dat je eigenlijk een Rochefort aan het drinken bent.

En het is niet eens zo dat alleen Rochefort in de weg van Chimay zit. Er zijn zat andere hele zware bieren die je liever drinkt dan een Chimay blauw. En dat is zo jammer want zo slecht is Chimay helemaal niet. Het was twintig jaar geleden vast een absoluut topbier maar dat is allang niet meer zo.

We kunnen lekker lang doorgaan over trappistenbier en het prachtige aureool van authenticiteit en kwaliteit waarmee dat omgeven wordt. Maar ze moeten natuurlijk wel gewoon lekker bier brouwen. Chimay blauw moet eens aangepast worden. Vernieuwd, verbeterd en lekkerder worden. Stilstand is achteruitgang en  ook trappisten brouwen uiteindelijk voor de bierdrinker.