Maar hoe smaakt…..? Brutus

Een nieuw bier? Altijd goed. Een nieuwe brouwerij? Nog beter. Een nieuwe brouwerij in Utrecht? Veel beter dan dat gaat het niet worden. En laat het nou net zo zijn.

We moeten nog wel even wachten. Dit jaar opent brouwerij Maximus haar deuren in Leidsche Rijn. In Leidsche Rijn? Jawel, een brouwerij in de een van de meest depressieve en uitzichtloze wijken van Nederland. Bier brouwen in een wijk waar de gemiddelde psycholoog overuren draait met  louter depressieve inwoners? Slim, heel slim.

Nog even geen brouwerij, maar wel al bier om te proberen. Twee kun je er kopen: Pandora, een Dutch Pale Ale. Vraag ons niet wat het is want we weten het niet. Ik probeerde hun andere: Brutus, een American Amber Ale.

Mooie lichtrode kleur, een beetje zoals een Koninck of Palm. Fijne, witte schuimkraag die lekker lang blijft staan. Bij het inschenken slaat de hop je om de oren. Zoals elk ander nieuw bier stampensvol met Amerikaanse hop. Knijp een citroen, limoen en grapefruit  uit en smeer dat in je snor, dan weet je meteen hoe het ruikt.

Nadeel van al die citrusheid is dat je goed moet proeven om de rest te kunnen herkennen. Het kost je altijd een paar slokken om op gang te komen. Zo ook bij deze. Na de eerste paar slokken komt de mout naar voren. Karamel en licht zoet, vloeibare Werther’s Echte. En daarna de obligatoire Amerikaanse hopbitterheid. Veel en hard en de verwachte zuidelijke fruitmand.

Maar in alle eerlijkheid is het helemaal geen slecht bier. In balans, ziet er mooi uit en niet zo heel zwaar. Niet verrassend, maar prima bier. Normaal ergens tussen de twee en drie sterren. Maar dit bier komt uit Utrecht dus dan komt er standaard een ster bij. Vier dus, maar het mag wel wat spannender